Blog

Het raadsel van de goede spanning

Toen ik net begonnen was met Qigong te beoefenen werkte ik nog als manager in de muziek en vroeg ik me af hoe het kon dat mijn hartritmestoornis dagen of zelfs wekenlang als sneeuw voor de zon verdween zodra ik met een band op tournee ging. Het leek erop dat ik door de spanning van het toeren de stoornis min of meer vergat en daardoor vroeg ik me af of er zoiets als goede stress bestond.

Tijdens de tour had ik nergens last van, ook niet op momenten dat er conflicten, en dus stress momenten waren met grenswachten, zaaleigenaren of in de band(s) onderling.

Maar er kwam ook altijd weer een moment na zo’n tour dat ik thuis zat en me bedacht dat ik wekenlang geen versnelde hartritmes had gevoeld. Daar was ik dan blij en bijna euforisch over. Alleen maar om een paar dagen later op een onbewaakt ogenblik de bliksem weer in te voelen slaan waarna de zoveelste storing toesloeg.

Wat gebeurt er precies als een ritme stoornis zich aandient?

Ik kon al na een paar maanden beoefenen van Qigong de stoornissen steeds beter aan voelen komen. Destijds beschreef ik het als een donkere wolk die uit het niets opkomt. Een diepe negatieve emotie die ik niet helemaal thuis kon brengen en waar ik de oorsprong ook niet kon achterhalen. Het leek niet op angst, het was eerder woede; een heel nare backlash, een gevoel van ‘wat is me in hemelsnaam aangedaan’?

Pas nu met het beoefenen van level 3 word het steeds duidelijker.
Door de hartoperatie op mijn 14e is er emotioneel en psychisch veel meer aan me veranderd dan ik ooit heb beseft. Ik had leren leven met een hart dat 3x zo hard moest werken om de bloedsomloop in stand te houden.

Deze aanpassingen wat betreft de hartafwijking zorgden dat ik meer in mijn hoofd leefde dan ik mijn lichaam. Ik was lichamelijk mager en zwak, maar had een enorme fantasie, een intuïtie die bijzonder goed werkte en een groot creatief vermogen.

Na de operatie kwam mijn lichaam meer in actie en werd ik fysiek veel sterker. Maar tegelijk zwakte de power van mijn geest behoorlijk af. Achteraf mistte ik de input vanuit mijn hart. Het was alsof ik het contact met mijn hart verloren was. Het pompte prima maar achteraf denk ik dat de neuronen in mijn hart door de operatie beschadigd waren. Het voelde alsof ik mijn intuïtie kwijt was geraakt en opeens als een halve blinde door het leven ging.

Allerlei emoties, vooral negatieve, die ik, toen ik me nog klein en zwak voelde, niet of nauwelijks durfde te uiten uit angst op vergelding kwamen nu als een vulkaan opborrelen. Het was niet voor niets dat ik aangetrokken werd door een fenomeen als punk.

Nu was het echt niet zo dat ik volledig ontspoorde. Het laatste wat ik ambieerde was om in een bully te veranderen. Ik behield een sterke moraal. Ik heb nooit mijn gram gehaald op vrienden of in relaties met vrouwen. (I hate you know; a lot! But I hate with style and creativity” Henry Rollins). Maar man, wat was ik boos.

Die machteloze woede is jaren later naar binnen geslagen na een lange periode met drie behoorlijk stressvolle banen waarin ik te maken kreeg met bestuurders, ambtenaren en politiek. Daar kwam bij dat werken in de muziek zeer onregelmatige werktijden met zich meebracht en tonnen stress. Ik verloor me in mijn werk maar een paar jaar later constateerde mijn huisarts een hartslag van 185 BPM per minuut in rust.

Contact

Tien jaar later kwam ik in contact met André de Fretes en hij bracht Qigong op mijn pad. Qigong had wat ik in Kempo mistte. De spiritualiteit, zelfreflectie, het naar binnen kijken.

Het beoefenen van level 3 en het daarbij horende directe contact met mijn hart en de andere organen heeft me de oplossing van het raadsel waarom de ritmestoornis verdween zodra ik op tournee ging opgeleverd. En achteraf blijkt het (alweer!) heel simpel te zijn.

Natuurlijk begint het bij de focus. Tijdens een tour had ik domweg niet of nauwelijks tijd om aan mijn stoornis te denken en kon ik die gedachten ook makkelijk van me af zetten omdat de aandacht altijd naar het hier en nu werd getrokken. Iets dat in een (veilige) thuissetting veel moeilijker lijkt te zijn.

Het tweede puzzelstuk weet je in theorie wel maar drong door level 3 te beoefenen pas echt door. Dat de organen samen ook een holistisch geheel vormen en dat ze elkaar ook steunen door hun Qi te delen via Hun Yuan Palace. (gebied waar de Qi van de organen samen komt – vormloos centrum met een locatie ongeveer achter de maag)

Door het contact met mijn organen werd ik me steeds beter bewust van hoe de nieren mijn hart ondersteunden door de alertheid en focus vanuit de nier Qi. Dat was prachtig, maar er kwam nog meer bij kijken. Want angst nam nooit de overhand al was de situatie tijdens een tour best spannend en was er bij conflicten veel ruimte voor potentiële stress.

De Qi van de milt gaf het vertrouwen dat ik nodig had. Ik had al heel vaak met dit bijltje gehakt en al is er natuurlijk een verschil tussen een Russische douanebeambte met een Kalasjnikov in zijn hand en een Nederlandse Marechaussee moet je uiteindelijk toch voorbij zo’n persoon en een mens is een mens. Wordt het echt moeilijk dan komt de lever erbij met wat gepaste woede en zorgt hij de bewaking van je eigen grens. Daarna vinden jij en de douanier compassie voor elkaar. Hij heeft een niet te benijden rotbaan en jij bent een arme struggling artist.

Dat besef van ondersteuning en balans is prachtig maar voorkwam niet dat de stoornis na de tour weer toesloeg. Maar dat was toen.

Vertrouwen

Mijn vertrouwen in de methode bleef groeien via level 1 naar level 2 en brengt me nu nog dieper, naar transformatie.

Ook in deze fase gebeurde het me: informatie die precies op het juiste moment tot je komt via leraren, boeken, films of rechtstreeks uit het Qi-veld. Verbazingwekkend is het hoe je informatie aan blijkt te trekken.

Ik las in ‘the spark in the machine -How the Science of Acupuncture Explains the Mysteries of Western Medicine’ – van Dr Daniel Keown (aanrader!) over hoe het hart door 3 lagen bindweefsel wordt beschermd en dat een ritmestoornis vanuit het perspectief van accupunctuur veroorzaakt wordt doordat de Qi in de verkeerde richting stoomt. Op een gegeven moment voelde ik inderdaad Qi tegen de stroom in draaien.

Vervolgens merkte ik dat ik tijdens het draaien van de hartmudra op Shan Zhong de eerste ronde steeds de verkeerde kant op draaide. Dat voelde blijkbaar natuurlijker, maar nu ik bewust werd dat een Qi stroom de verkeerde richting kan gaan stromen, dus tegen het verkeer in kan draaien ging ik meer bewust draaien. Eerst links, omhoog, rechts en neer en de volgende 3 rondes in tegenovergestelde richting en voelde ik dat ik de qi-stroom in mijn hart kon omkeren. Dat had ook effect op de emotie die ik erbij voelde. Die voelde authentiek en niet meer geforceerd.

Ik kreeg een gevoel van een hernieuwde verbinding met mijn hart. Een rechtstreekse verbinding. Want ondanks alle kennis die ik over mijn aandoening vergaarde bleek dat een cruciaal ontbrekend stukje te zijn. Level 1 leerde me naar binnen te kijken, maar level 3 leerde zonder angst en vooral zonder waardeoordeel naar mijn hart te kijken

Level 2 leerde me onderkennen wat een sterk hart ik heb en op die kracht te vertrouwen. Maar level 3 bracht me zachtheid, verbinding en acceptatie. Daarnaast een nog groter vertrouwen in mijn intuïtie; letterlijk in wat mijn hart me verteld, ingeeft.

Ik heb (weer) leren houden van mijn hart

Af en toe slaat de bliksem in dat hart van me. Als ik bijvoorbeeld te lang bezig ben en vergeet op tijd te eten gaat mijn hart na het eten rare bokkensprongen maken. Dat is niets meer om me zorgen over te maken en het gaat vanzelf weer over, meestal al binnen een uur.

De donkere wolken van woedende emoties worden uit elkaar getrokken voordat ze hun bestemming bereiken. Dat gebeurd zonder wilskracht in te hoeven zetten. Ik hoef er alleen maar van bewust te zijn dat ze er zijn en ze te laten wat ze zijn. Ze verliezen hun macht op hetzelfde ogenblik.

De verbinding van de organen

Vanuit de ervaringen met het hart was het makkelijk om ook de andere organen en hun bijbehorende emoties te omhelzen.

De angst in de nieren was al langere tijd aan het transformeren. Eigenlijk al vanaf het moment dat ik serieus level 1 ging beoefenen. Een van de eerste effecten die ik van Chi Neng ondervond was het wegebben van angst waardoor de ritmestoornis veel draaglijker werd.

Een stoornis bracht geen enorme stoot adrenaline meer op gang en dat scheelt een slok op een borrel. En toen werd de extreme alertheid ook nog aan de emotie toegevoegd. Dat uitte zich in het steeds beter durven voelen wat er in mijn lijf en geest gebeurd en maakt de 3 centres merge heerlijk om te doen. (eindelijk!)

De nier energie heeft ook effect op mijn doofheid. Die wordt merkbaar minder. Niet alleen heb ik minder last van tinnitus, maar ben ook veel meer alert en minder bang om iets te missen wat anderen zeggen.

Het vertrouwen van de milt winnen was ook een belangrijke stap. Peinzen en piekeren? Pff: dat was al second nature. Maar de kalmte winnen om erop te vertrouwen dat ‘alles waar je over piekert na korte of iets langere tijd later klein en onbetekenend wordt’ is een sleutel tot innerlijke vrede. Laat het gaan en een gevoel wordt ‘maar’ een gevoel.

Bij de oefening voor de lever kwam die quote “I hate with style and creativity” weer erbij kijken. Nu kon ik er hartelijk om lachen. Woede rechtvaardigen is een coping mechanisme. Woede laten zijn wat het is, loslaten en terugbrengen, verkleinen naar respect is Qigong.

Woede af laten vloeien door middel van sarcasme zit er een beetje tussenin, maar aangezien het de angel uit de woede haalt en het best OK is om mensen in je omgeving af en toe op de proef te stellen mag dat er best zijn. (sarcasm; because beating the crap out of people is illegal). De lever heeft humor, zwartgallige humor, maar het blijft lachen geblazen. Ik omhels mijn kronkels wat dat betreft.

Werken met emoties die in je eigen persoonlijkheid op de voorgrond liggen is makkelijker dan in touch komen met emoties die je diep in jezelf wegstopt. Verdriet ken ik maar al te goed maar ik was vooraf overtuigd dat compassie voelen ingewikkeld voor me zou worden. De chant gaf me een duw in de juiste richting. De snik na de tweede toon en de vibratie van de laatste toon maakte iets heel zachts in me los. Muziek hielp ook. Probeer maar eens naar Joy Division te luisteren zonder compassie voor de zanger te voelen. Joy Division – New Dawn Fades

Ik besefte dat ik nooit ruimte had gemaakt voor compassie voor mezelf. Verdriet mocht wel maar ik wilde perse niet aan zelfmedelijden doen. Maar compassie is niet hetzelfde is als medelijden, ook als je het op jezelf projecteert. De emotie kwam zacht en gecontroleerd los en daardoor werd het geen reden om er bang voor te zijn. Het was mooi om toe te laten dat je volstroomt zonder eronder verpletterd te worden. Dat tranen biggelen zonder dat je vervalt in een hysterische huilbui, dat je gecontroleerd de schoonheid van verdriet en compassie doormaakt.

De bewegingen

Het openen van de human gateways. Het openen van Lao Gong was in het begin tamelijk pijnlijk, maar gebruik makend van de ervaring met de claw hands van level 2 was het niet moeilijk om naar zachte kracht over te schakelen. De tunnel door de armen is nu duidelijk voelbaar.

Tianmen verschoof tijdens de gong, maar kwam uiteindelijk terug op de originele plek, al is de bobbel die ik in het begin als referentiepunt gebruikte verdwenen. Het pulserende gevoel van de opening blijft lang voelbaar.

Het openen van de poriën voor en achter was lastig maar er zit verbetering in.

De Qi bal sensatie bij open close en massage van de Qi bal is super. Ik hoef er niets meer voor te doen en voel altijd en onmiddellijk een Qi bal als ik mijn handen bij elkaar breng. En ik voel hem voor elk drukpunt en gateway: Hun yuan palace, de onderste dantian of een van de punten die we in de sluiting van level 2 afgaan.

De middellijn aanhouden bij de standing crane, dus de naar boven gerichte arm voor het gezicht plaatsen en niet voor de schouder is cruciaal om de push pull en cranes neck uit te kunnen voeren. De turn feet van level 2 wordt daar ook veel makkelijker door. De push pull klein houden was een heel waardevolle aanwijzing.

De hartmudra goed sluiten bij de muis van de handen blijft moeilijk, maar ook hier zit progressie in.

Het dalen van Danzhong naar de navel en van vuur naar water gaan wordt heel makkelijk als je visualiseert dat je na een lange sauna in een ijskoud bad stapt met water dat tot je middel reikt. De alertheid komt op hetzelfde ogenblik binnen.

De rilling over de ruggengraat omhoog bij de nier chant is een te gekke sensatie.

Ik had heel veel last van mijn nieren bij milt oefening als ik naar voren gebukt stond. Het lichaam iets naar voren rekken met aandacht bij yu-teng en het bewust ontspannen van de organen in de buik hielp daarbij heel goed. De chant werkt veel beter als ik gebukt sta dan wanneer ik rechtop chant.

De connectie met shangxing en de lever maken kostte wat tijd maar gaat nu ook heel fijn en makkelijk. De connectie is één met de beweging naar binnen via de wijsvinger.

De longchant bracht tijdelijk een brandend gevoel in luchtpijp omhoog, bekend van mijn oude bronchitisklachten. De aanwijzing dat mijn longen nog oude informatie los moesten laten was waardevol. Ik heb er geen last meer van.

De chants voer ik uit met volledig relaxte rechte luchtpijp waardoor de vibratie steeds verder door het lichaam trekt. De tonen vorm ik alleen met de mond. De open, close en verbinding met het universum via de klanken werken veel beter met een goede visualisatie maar voel ik zonder intussen ook steeds beter..

Bumpy Road

Een weg zonder hobbels bestaat niet en ik heb het op momenten ook erg moeilijk gehad met wat level 3 naar boven bracht of juist dempte. Euforie was een trigger voor mijn hartstoornis maar gaf ook een bepaalde sjeu aan het leven. Ik heb dat gevoel af en toe heel erg gemist. Voelde me alsof ik in een diepe leegte was gesprongen.

Ik kan nu begrijpen dat level 3 beoefenen zelfs dodelijk kan zijn. Als emoties bewust geblokkeerd worden en opeens losbreken, zoals je leest dat het met Aziatische mensen vaak gebeurd. Maar ook als je nergens meer extatisch door word en geconfronteerd word met een overweldigende leegte die in je in jezelf ontdekt.

Ik voelde me op 3 kwart van mijn gong heel goed en bijna perfect in balans. Maar ik werd op de proef gesteld door een bericht van de gemeente Rotterdam waarin werd aangekondigd dat ik bijna het hele bedrag wat ik aan Tozo had ontvangen moest gaan terugbetalen. De woede greep zijn kans meteen en alleen met heel veel moeite lukte het me om niet in de stroomversnelling meegesleurd te worden. Ik was bijna twee weken van slag, maar blij dat ik nog steeds elke dag mijn gong moest doen. Als dit alles na de gong was gebeurd en ik niet door had hoeven gaan met het elke dag uitvoeren van de vorm was het wellicht anders afgelopen of had het in ieder geval veel langer geduurd voordat ik mijn evenwicht hervond.

Uiteindelijk heb ik de situatie geaccepteerd. Ik had al bezwaar aangetekend en wacht nu het verdere verloop af. Ik heb het geld apart gezet zodat ik kan betalen mocht mijn bezwaar niet gegrond verklaard worden. Ach, het is maar geld. (Edit – uiteindelijk werd mijn bezwaarschrift gegrond verklaard en het terug te betalen bedrag met 3/4 verminderd).

En nu ben ik hier op mijn lange pad. Het is een weg terug naar hoe ik voor mijn hartoperatie was en tegelijk ver vooruit naar het vervullen van mijn potentieel als mens. Het was een lang proces met pieken door een machtig inzicht, terugvallen in de diepte, maar met behoud van vertrouwen. Achteraf klopt het allemaal. Het moment dat Qigong in mijn leven kwam. Het los komen van mijn oude richting en van oude patronen. De bewuste keuze om les te gaan geven waardoor ik mijn focus nog verder aan kon scherpen en mijn motivatie hoog hield. Het ontdekken van mijn innerlijke kracht en compassie. En uiteindelijk het herontdekken van intuïtie en het vertrouwen op intuïtieve ingevingen.

Qigong bracht een gestage rivier op gang. Traag stromend met soms een stroomversnelling. Maar ik ben bewust een schildpad gebleven en nooit redenen gezien om in een haas te veranderen. Zo geniet ik van elke centimeter van de weg. De rivier mond nu uit in een oceaan en er valt een wereld te ontdekken. Ik sta er pas tot mijn enkels in te pootjebaden. Let’s surf!

 

Op 28 maart 2021 behaalde ik mijn diploma instructeur level 3.